Edmond Hustinx (1898–1984) was een bijzondere verschijning: ondernemer, uitvinder, kunstliefhebber én een man met een sterk geloof in de kracht van wetenschap. In 1931 nam hij de Maastrichtse Zeepfabriek Hustinx NV over van zijn vader. De fabriek, aanvankelijk gevestigd aan de Looiersgracht en later in het Bosscherveld, draaide uitstekend. Totdat de Tweede Wereldoorlog het vrijwel onmogelijk maakte om aan grondstoffen te komen. Dat dwong tot creativiteit en leidde uiteindelijk tot de ontwikkeling van moderne synthetische wasmiddelen.
In 1946 introduceerde Hustinx een continu roterende oven voor het produceren van waterglas en metasilicaat, grondstoffen voor wasmiddelen. Zijn innovatie trok internationale aandacht en leidde tot zakelijke activiteiten en licenties in Duitsland, Frankrijk en ver daarbuiten. Hustinx verwierf talloze patenten en werd aangemoedigd door Nobelprijswinnaar Peter Debye vanwege zijn vermogen om disciplines met elkaar te verbinden en restmaterialen om te zetten in waardevolle producten.
Hoewel hij ooit begon aan een studie geneeskunde in Amsterdam, waar ook filosofie en chemie zijn belangstelling hadden, voelde hij zich vooral thuis in de wereld van uitvinden en creëren. Kunst was zijn ontspanning: hij schilderde, fotografeerde, filmde en maakte muziek. Vanaf 1915 kreeg hij lessen van Eugène Lücker. In de jaren erna ontwikkelde hij een herkenbare tekenstijl met ingetogen kleuren, die later plaatsmaakte voor olieverf in Limburgse traditie.
Zijn succes stelde hem in staat anderen te ondersteunen. Hustinx richtte prijzen in voor muziek, beeldende kunst en wetenschap. Die prijzen waren altijd verbonden aan Maastricht en vooral bedoeld voor jong talent dat nog aan het begin van een veelbelovende carrière stond. Om dat blijvend mogelijk te maken, richtte hij in 1961 de Stichting Edmond Hustinx op. Hij wilde dat zijn idealen, namelijk het stimuleren van cultuur en kennis, ook na zijn overlijden zouden voortleven. Het huidige bestuur volgt deze koers nog altijd met trouw.
Als mens was Edmond Hustinx allesbehalve alledaags. Ongehuwd woonde hij samen met drie eveneens ongehuwde broers en zijn zus Henriëtte in het bescheiden ouderlijk huis aan de Looiersgracht. Hij had een levendige fantasie, origineel denkvermogen en een bewonderenswaardige durf om nieuwe ideeën ook echt te verwezenlijken. Hij vond het een eer om als relatief kleine fabrikant meer voor kunst en wetenschap te kunnen betekenen dan veel grote industrieën in die tijd. Soms was hij royaal in grote gebaren. Zo gaf hij een forse bijdrage aan de klok Edmundus in het carillon van de Sint-Servaasbasiliek in Maastricht. Maar tegelijkertijd kon hij verrassend terughoudend zijn bij kleine verzoeken.
Zijn openhartige, soms kinderlijke charme maakte hem zowel geliefd als kwetsbaar. Maar zonder twijfel was hij iemand die verbeelding, vindingrijkheid en vrijgevigheid wist om te zetten in maatschappelijke betekenis. Op 20 mei 1984 overleed Edmond Hustinx op 85-jarige leeftijd in Venlo. Maar zijn missie leeft voort, in elke kunstenaar en onderzoeker die dankzij hem een duwtje in de rug kreeg.